Vorige week zat ik even op een berg. Nou ja, niet helemaal. Maar ik was moe en werd overweldigd door de details, hectiek en drukte van mijn leven. Aangezien ik in een verbouwing zit en twee kinderen heb, is dat niet volledig uit te zetten. Maar ik heb wel bewust de component ´werk´ even op ´mute´ gezet. In deze blog deel ik mijn reflecties tijdens deze week:

Guus Meeuwis zong al eens dat hij ´vanaf hierboven alles weer kon zien´, (‘Vanaf hier’, tekst Jan-willem Rozenboom), als hij een denkbeeldige trap in de wolken beklimt. Jezus nam regelmatig te tijd om te bidden. Waar? Op een berg. Wandelaars vertellen mij dat het zo mooi is om boven op een heuvel/berg te komen, en je klein en nietig te voelen.

Terwijl ik op ‘mijn berg’ (geen werkafspraken, -mail en -telefoon) zat, bekruipt me de gedachte dat het wel erg hectisch is daar beneden. Enerzijds zie ik mensen bijna omvallen van de werkdruk en de vele projecten en programma’s, die zowel vanbinnen organisaties als vanbuiten organisaties gegenereerd worden. Anderzijds lees ik over en zie ik veel ‘buitendebootvallers’, eenzaam en geïsoleerd. En dan is er nog veel te doen rond ‘generatie Z’ die niet buiten de boot wil vallen, maar ook zeker niet OM wil vallen (wordt mij verteld).

Ik doe maar al te graag mee in de ratrace. Het geeft mij het goede gevoel, met de goede dingen bezig te zijn, problemen op te lossen. Maar hier op mijn berg bekruipt me de gedachte dat het allemaal niet zo maakbaar is, en dat met dat druk doen, ikzelf de illusie van controle tracht te scheppen. Want als ik erover nadenk dat ik helemaal niet zoveel controle heb, dan vind ik dat eerlijk gezegd behoorlijk frustrerend, beangstigend zelfs.

En mogelijk creëren we een nieuw probleem: in de illusie van de maakbaarheid, hebben we steeds minder ruimte voor reflectie en voor écht contact. Uit onderzoeken in de zorg blijkt dat de grootste factor voor blijven of vertrekken de direct leidinggevende is. Dan zeg ik niet, dat alle projecten en programma’s niet zinvol zijn, om bijvoorbeeld de personeelstekorten in de zorg het hoofd te bieden.

Maar zijn bergmomenten niet nóg meer nodig; zowel individueel als met teams. In de veelheid van alles wat op ons afkomt, waar kiezen we voor? Want, niet kiezen is ook kiezen. Misschien de maakbaarheid loslaten, en één ding echt goed doen, samen kiezen wat dan het belangrijkst is en het meest duurzaam. En bovenal dat contact en elkaar vasthouden in de gemaakte keuzes, want alleen samen kunnen we echt verschil maken.