Ik kom in privé en werk zorgprofessionals tegen. En het verschilt wel per persoon en per type zorgprofessional, maar er is weinig mentale ruimte. De dag zit vol met ‘doen’.
En als je dan even niet hoeft te ‘doen’, wat steeds minder wordt, want de druk wordt steeds hoger… dan kom je niet ineens in de reflectie stand, even afstand nemen, en even kijken wat we kunnen doen om dingen anders beter impactvoller te kunnen doen.
Want die stapel met ’to do’s’ die niet kunnen blijven liggen, alle emotie die nog volle bak in het brein zit (stress, twijfel of je het toch wel goed hebt gedaan bij die ene ingewikkelde patiënt, zorg over die collega die tegen burnout aan zit), die maken dat je daar ook niet split second naar kunt overschakelen.
En dat is wat ik bedoel met ‘er is geen mentale ruimte’. Bij deze neem ik het even op voor al die zorgprofessionals die volgens sommigen ‘niet willen’. En met dat begrip voor deze doeners ga ik het morgen toch weer proberen… samen die mentale ruimte zoeken. Want wie zoekt, die vindt!
Mentale ruimte
